শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱৰ বিষয়ে ৰচনা
যেতিয়াই ধৰাত ধৰ্মৰ গ্লানি হয় আৰু অধৰ্মৰ প্রাদুর্ভাৱ বাঢ়ে, তেতিয়াই ভগৱানে স্বয়ং যুগে যুগে অৱতাৰ লৈ ধৰ্মৰ পুনঃপ্ৰতিষ্ঠা কৰে। পঞ্চদশ শতিকাৰ অসমতো একেই সময় আছিল, যেতিয়া ধৰ্মৰ নামত নানা অত্যাচাৰ চলিছিল। এই সময়তে মহাপুৰুষ শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱৰ আৱিৰ্ভাৱ হোৱা ইতিহাসৰ এক যুগান্তকাৰী ঘটনা।
ধৰ্মীয় সমাজত অধঃপতন আৰু শংকৰদেৱৰ অবদান:
চতুৰ্দশ আৰু পঞ্চদশ শতাব্দীৰ অসমত ধৰ্মৰ চেতনাৰ অভাৱত অধৰ্মৰ প্ৰভাৱ বৃদ্ধি পাইছিল। মানুহে দেৱ-দেৱতাৰ সন্তুষ্টি লাভৰ উদ্দেশ্যে জীৱ-জন্তু বলি দিছিল। বিশেষকৈ শদিয়াৰ কেঁচাইখাতী আদিত একেদৰে মানুহ বলিৰো নিয়ম প্ৰচলিত আছিল। আহোমসকলে প্ৰতিবছৰে ৰজাৰ অপায় নিবাৰণৰ উদ্দেশ্যে “ভােগী” নামৰ মানুহ বলি দিছিল । শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱৰ আগমনে এই অন্ধকাৰ সময়ৰ সমাপ্তি ঘটাই ধৰ্মীয় জ্ঞানৰ বন্তি জ্বলাইছিল। তেওঁৰ প্ৰচাৰ আৰু আধ্যাত্মিক দৃষ্টিভংগীয়ে অসমীয়া সমাজৰ ভেদা-ভেদ দূৰ কৰি এক নতুন যুগৰ সুচনা কৰিছিল।
মহাপুৰুষ শংকৰদেৱৰ জন্ম আৰু শৈশৱ:
১৪৪৯ খৃষ্টাব্দত আহিন মাহৰ শুক্লা দশমী তিথিত বৰদোৱাৰ আলিপুখুৰী গাঁৱত শংকৰদেৱৰ জন্ম হয়। তেওঁৰ পিতৃ কুসুম্বৰ ভূঞা আৰু মাতৃ সত্যসন্ধ্যা। শৈশৱতে পিতৃ-মাতৃক হেৰুওৱা শংকৰদেৱ বুঢ়ী মাক খেৰসূতী আইৰ আদৰত লালিত-পালিত হৈছিল। শৈশৱৰ দিনবোৰত শংকৰদেৱৰ শাৰীৰিক বল আৰু বিদ্যাৰ্জনৰ আগ্ৰহ উচ্চ শিখৰত আছিল। তেওঁ মহেন্দ্ৰ কন্দলীৰ বিদ্যালয়ত শিক্ষা গ্ৰহণ কৰি শীঘ্ৰে বিদগ্ধ পাণ্ডিত্যৰ পৰিচয় দিছিল। শৈশৱৰ এই যুগান্তকাৰী সময় তেওঁৰ ভৱিষ্যতৰ ধৰ্মীয় আৰু সাহিত্যিক যাত্ৰাৰ ভিত্তি স্থাপন কৰিছিল।
মতবাদ আৰু ধৰ্ম প্ৰচাৰ:
শ্রীমন্ত শংকৰদেৱৰ মতবাদ আছিল একেশ্বৰবাদৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ। তেওঁৰ মতে, ভগৱানেই সকলো সৃষ্টি আৰু সংহাৰৰ আধাৰ। “একমেবাদ্বিতীয়” নীতিৰ ওপৰত আধাৰিত তেওঁ এক নতুন শৰণীয়া ধৰ্ম প্ৰচাৰ কৰিছিল। এই ধৰ্মত ভগৱানক শৰণ লৈ মুক্তিৰ পথ চাবলৈ বলা হৈছে। তেওঁৰ মতবাদে সাম্য, একতা, আৰু জাতিভেদৰ বিপৰীতে এক নতুন সামাজিক চেতনাৰ সূচনা কৰিছিল। গীত, নাট, আৰু সাংস্কৃতিক উদ্যোগৰ জৰিয়তে তেওঁ অসমীয়া জাতিক এক নতুন দিশ প্ৰদান কৰিছিল।
সাহিত্য আৰু সংস্কৃতিক অৱদান:
শংকৰদেৱৰ গীত, নাট, আৰু অন্যান্য ৰচনাই অসমীয়া সংস্কৃতিৰ আধাৰ গঢ়ি তুলিছে। বিশেষকৈ তেওঁৰ অংকীয়া নাট আৰু বৰগীতে অসমীয়া সমাজত প্ৰগতি আৰু নৈতিকতা বঢ়াই তুলিছে। “কেলি গোপাল,” “পাৰিজাত হৰণ,” আৰু “ৰাম বিজয়” যেনেকুৱা নাটসমূহৰ জৰিয়তে তেওঁৰ ধৰ্মীয় আৰু সামাজিক দৰ্শন দৰ্শাইছে। খোল, তাল, ডবা আদি বাদ্যযন্ত্ৰৰ ব্যৱহাৰে তেওঁ অসমৰ সংগীতৰ এক নতুন ধাৰা প্ৰবর্তন কৰিছে। অসমীয়া সাহিত্য আৰু সংস্কৃতিৰ চৌপাশে শংকৰদেৱৰ প্ৰভাৱ এতিয়াও অনুভূত হয়।
সামৰণি:
মহাপুৰুষ শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱৰ জীৱন আৰু কৰ্ম অসমীয়া জাতিৰ বাবে এক অবিস্মৰণীয় ঐতিহ্য। ধৰ্মীয় বিপ্লৱৰ জৰিয়তে তেওঁ যে এক নতুন সমাজব্যৱস্থা স্থাপন কৰিছিল, সেইটোৱে আজি অসমীয়া সভ্যতাৰ আধাৰ হৈ আছে। শংকৰদেৱৰ অমৃতময় সাহিত্য, সুৰৰ মাধুৰ্য, আৰু নাটকীয় প্ৰচাৰই কেৱল ধৰ্মীয় নয়, অসমীয়া জাতিক একতাৰ দূলৰে বান্ধি ৰাখিবলৈ সহায় কৰিছে।
তেওঁৰ মতবাদ আৰু সমাজৰ বাবে কৰ্মই সময়ৰ সীমা অতিক্ৰম কৰি মানুহৰ হৃদয়ত স্থান লাভ কৰিছে। সাম্য, একতা, আৰু সত্যান্বেষণৰ পথ দেখুওৱা শংকৰদেৱৰ শিক্ষা আৰু আদৰ্শসমূহ অসমীয়া জাতিৰ বাবে সদায় অনুপ্ৰেৰণা হৈ থাকিব। অতীতৰ দৰে বৰ্তমান আৰু ভৱিষ্যতেও তেওঁৰ এই বৰদান অসমীয়া সমাজৰ জীয়াই থকাৰ এক ৰহণীয় দিশ হৈ থাকিব।